De eerste week in het ziekenhuis!

Hallo allemaal,
Ondertussen zit de eerste week in het ziekenhuis er al weer bijna op, ongelofelijk hoe snel het gaat! Deze eerste week was een beetje vreemd.. ik wist dat ze er hier een relaxte levensstijl op nahielden, maar zo relaxed dat ik “in principe van 9 tot 3 werk, maar ook later mag komen en weg mag wanneer ik wil”, dat had ik ook weer niet verwacht!

Maandag werden we om 8 uur opgehaald, zo was ons verteld. Dit werd dus 9 uur! Nepalezen leven heel erg met de dag, alles rustig aan, geen stress en er is toch genoeg tijd, dus wat later komen kan best! In het ziekenhuis werden we ontvangen met bloemen en een witte sjaal, die hier traditioneel zijn om iemand te verwelkomen. Hierna mochten we in het spreekkamertje van de artsen gaan zitten. Al snel werden we opgehaald door een rondleiding in het ziekenhuis. Een ding viel gelijk op: privacy, dat kennen ze hier niet! In de hal waar je binnenkomt hangt een groot bord met de namen van patiënten die in het ziekenhuis liggen, waar ze liggen en waar ze vandaan komen. Tijdens onze rondleiding werd bij iedere patiënt ook uitvoerig verteld waarvoor ze in het ziekenhuis liggen, soms inclusief het halve levensverhaal, en dat naast het bed van desbetreffende patiënt! Zo wisten we na 10 minuten in het ziekenhuis al dat een patiënt een drankprobleem had, inclusief de oorzaak hiervan.. Nadat we alle 4 de patiënten hadden gezien (echt, maar 4!) gingen we terug naar de spreekkamer. Hier was het echt wachten op patiënten, het is super rustig in het ziekenhuis! Dat betekent voor ons wel dat het vrijwilligerswerk niet echt nodig is, maar we kunnen sowieso wat helpen en natuurlijk een hoop leren.

Dat je nog een hoop moet leren, moet je wel echt zelf duidelijk maken! Een van de artsen vroeg of een van ons misschien de anamnese en diagnose wilden doen. Hebben we maar niet gedaan. De eerste dag was het vooral heel veel meekijken, de artsen vertaalden alles zodat wij ook wisten wat er aan de hand was, dit was wel fijn. Verder spreken mensen in dit deel van Nepal namelijk geen woord engels! Om 12 uur hadden we pauze, in het ziekenhuis krijgen we echt het lekkerste eten! Het is (natuurlijk) wel dal bhat, maar dan alle ingrediënten vers van het veld en met een marinade waar je een fles water bij nodig hebt om te blussen. Om half 2 zaten we nog steeds te pauzeren, waarop een van de vrijwilligers de arts vroeg hoe lang de pauze hier duurt. Antwoord: “Uhhh.. forever.” Om half 3 waren we dan eindelijk klaar met pauzeren, en om 3 uur mochten we gaan!

Omdat ik hier natuurlijk niet ben om te pauzeren, heb ik het de volgende dag maar wat anders aangepakt.. Na een uurtje pauze ben ik zelf maar terug het ziekenhuis in gelopen om te vragen of ik wat kon doen. Ik kreeg toen weer de vraag of ik de anamnese en diagnose wilde doen! Want ik studeer toch in een goed ontwikkeld land, dus dat moet ik allemaal wel weten! Uiteindelijk heb ik dit samen met de arts uitgevoerd, omdat ik het toch ook wel leerzaam vond om dit eens te doen. Hierna mocht ik bij patiënten die binnenkwamen de bloeddruk opmeten. Woensdag kwam er ook nog een gynaecoloog in het ziekenhuis, een keer per week werkt hij in dit ziekenhuis. Hij word gezien als een van de beste artsen van Nepal, en omdat we van hem veel zouden kunnen leren mochten we woensdag met hem meelopen. Ook hier weer totaal geen privacy, een inwendig onderzoek met 2 artsen, een verpleegkundige, en 3 vrijwilligers eromheen blijkt hier doodnormaal!

Donderdag was ook al zo vreemd! Toen ik om 9 uur aankwam in het ziekenhuis, waren er alleen een paar verpleegkundigen, en verder letterlijk niemand! Ook de artsen waren er nog niet, terwijl het spreekuur om 8 uur begint. Dat zo laat komen hier de normaalste zaak van de wereld blijkt te zijn, daar moet ik echt nog aan wennen! Ik vroeg aan de verpleegkundigen of ze misschien wisten waar ze waren, maar op dat moment was er geen verpleegkundige die engels sprak. Zelfs de vraag in meest basic engels waar de dokters zijn begrepen ze niet. Het bleek dus dat de artsen een slaapkamer hebben in het ziekenhuis en hier zowat wonen. Om half 10 begon het op gang te komen, helaas was er deze dag verder niks te doen omdat er bijna geen patiënten kwamen.

Een beetje een vreemde week dus! Met zelf initiatief nemen kan je dus nog wel wat doen in het ziekenhuis, en verder mogen we overal bij meekijken, operaties, bevallingen, wat we maar willen. Zorg zoals wij dat kennen, zie je hier niet. Alleen de voorbehouden handelingen en controles worden hier door verpleegkundigen gedaan, verder is er een groot deel van de tijd familie aanwezig die de zorg doet, en echt complexe gevallen worden naar een groter ziekenhuis in Kathmandu gestuurd. Morgen nog een dagje werken, hierna ga ik met Pauline samen met de bus terug naar Kathmandu. Een rit van meer dan een uur die blijkbaar slechts +/- 50 nrp/€0,30 kost! Geen idee waar mensen hier van leven. Zaterdag gaan we raften! Nog nooit gedaan dus ik ben heel benieuwd, van tevoren gaan we onze waardevolle spullen maar even veilig stellen bij Rajesh, het is regenseizoen en dan blijken het aardig wilde boottochtjes te zijn waarbij omslaan niet heel zeldzaam is! Zondag gaan we even terug naar het toeristische gedeelte van Kathmandu, omdat het toch wel erg leuk was.

Groetjes aan iedereen in het zonovergoten Nederland!
Renu

P.S. Nog wat weetjes:
-  Over 3 weken vlieg ik alweer terug.. (niet dat ik nou echt uitkijk naar de vlucht met al die vliegongelukken deze week). Tijd gaat erg snel hier!
- Als je ooit in Nepal bent en je aan het vlees (wat je zelden krijgt) wil wagen: hou er rekening mee dat alle botjes en pezen hier nog in zitten
- Ook lijkt het hier best normaal om in een restaurant kip te serveren, en deze voor de ingang te slachten en ontleden.. jup, ook dit hebben we gezien!
- Nepalezen kennen niet iets als wc papier. Ze hebben een soort sproeiertje naast het toilet hangen, dat in combinatie met de linkerhand is hier de manier waarop ze zich schoonmaken.
- De linkerhand is daarom onrein, hiermee mag je niemand aanraken, met deze hand mag je niet eten en niks geven of aanpakken.
- Nepalezen delen alles qua eten, maar voor ze het zelf aangeraakt hebben! Anders is het “Jutho” (Vervuild).
- Nepalezen maken graag vieze geluiden! Rochelen en spugen doen ze hier de hele dag.
- De reden dat de meeste patiënten hier in het ziekenhuis komen is voedselvergiftiging. Er worden hier veel rauwe dingen gegeten.
- Heel verwarrend: “nee” schudden met je hoofd, betekent hier ja! Ik denk niet dat ik hieraan ga wennen.
- Nepalezen eten veel, heel veel! En als je het voor elkaar krijgt je bord leeg te eten, moet je opletten dat je niet een nieuwe portie krijgt.
- Dit omdat het schoonheidsideaal hier is om dik te zijn.
- Een ander schoonheidsideaal is om zo wit mogelijk te zijn, waar wij in Nederland zelfbruiners kennen, hebben ze hier bodylotion met bleekeffect..
- Nepalezen geloven heilig in karma, ze zullen je nooit wat aandoen want daar gaat all the good karma!
- Ze zijn ook allemaal heel vriendelijk, als je de weg vraagt en ze niet begrijpt zouden ze zelfs helemaal meelopen.
- 87% van de Nepalezen zijn Hindu, 8% Buddist, 3% Moslim en 2% “overige”.
- Je word als westerling niet snel toegelaten in een Hindu-tempel. Dit omdat wij koeien eten, deze zijn hier heilig. Alle westerse talen worden hier bestempeld als: “cow-eaters language”.
- Het is in Nepal al het jaar 2071!
- Mannen en vrouwen horen elkaar niet aan te raken in het openbaar, ook stellen niet! Het is hier overigens wel weer normaal als mannen met mannen, en vrouwen met vrouwen hand in hand over straat lopen. Dit is dan gewoon vriendschappelijk en zie je best vaak.
- De stroom valt waar we nu zitten zo’n 4 keer per dag uit!
- En de laatste die ik nu even kan bedenken.. het is hier heel normaal om, als je iets koopt, af te dingen. Dat hoort zelfs. Helemaal als toerist kunnen ze je best 3x de prijs vragen, omdat ze denken dat je toch wel genoeg hebt!

Ik ga zo gelijk proberen wat foto's toe te voegen, ook van het vorige verslag, hoop dat het deze keer wel lukt!